Historia e bashkëshortit tim është histori e zakonshme e shumë fëmijëve të rretheve e fshatrave, të cilët u detyruan të emigrojnë në moshë të vogël.
Shqipëria nuk është as e Tiranës dhe as e boss-ave të babit. Shqipëria është e djemve të sakrificës që mendojnë për familjen dhe e nxjerrin lekun nga guri kur thotë populli. Pamundësia ekonomike e familjes, (mesa ma ka treguar historinë bashkëshorti im), e detyroi të largohej sapo mbaroi tetë-vjeçaren, pra pa i mbushur të 14-tat. Nga mali, si të gjithë emigrantët. Pa letra për 3 vite, pa parë familjen.
I vetëm në një vend të huaj, pa ditur as gjujën, u gjend përballë një realiteti të pa njohur dhe të vështirë. Pas shumë kërkimedh e mundimeeh gjeti punë fillimisht di pjatalarës, pastaj u bë ndimës kuzhinier dhe vetëm pasi i kaloi të gjitha sprovat filloi punë në kuzhinë.
Nuk ka shkollë në botë që të moson t’ja dalësh kur s’ke asgjë, s’ka shkollë në botë që të mëson si të ngrihesh kur ke vrtëm 2 euro në xhep dhe këtë duhet ta dijë çdo i ri që shkon në shkollë me mendjen se shkolla të bën njeri. Shkolla të jep një profesion, pot kurrë nuk të mëson këmbënguljen, vullnetin dhe sakrificën…..
Gjithsesi, pas 10 vitesh pune të pa ndërprerë dhe kur u bind se e ndihmoi mjaftueshëm familjen, u kthye në atdhe. Krijoi familjen e tij dhe nuk na mungon asgjë që mund të na e sillte diploma. A ëstë i edukuar?! Po, madje më shumë pasi e njeh sakrificën dhe nevojën. A i mungon dhe atij të rritej si të gjithë ne, po, por dashuria për familjen shkoi përtej vetes dhe dëshirave fëminore. Ndaj mos i tregoni të verbërit se sa ngjyra ka bota.
Shqipëria ka shumë djem të tillë, ishte e neveritshme që ata të përbuzeshin në një televizion kombëtar. Ne nuk jemi as Zvicra dhe as Gjermania. Ne jemi një vend gjithë probleme që e kanë njohur emigrimin dhe po, ne kemi ata burra me shumë rr, që janë zot të vetes dhe familjeve, me ose pa diplomë!
Anonim/ Darling.al
