Nocioni “musiqa”, që në gjuhën arabe ka rezultuar nga fjala e njëjtë greke dhe e cila paraqet rrënjën e fjalës angleze music, nuk është përdorur asnjëherë për recitimin melodik të Kuranit dhe të shërbimeve tjera fetare.
Për më tepër, leximi melodik i Kuranit është realizuar vetëm përmes zërit njerëzor, kurse instrumentet muzikore brenda xhamive nuk janë lejuar. Përdorimi i instrumenteve në muzikën shpirtërore nuk ka qenë i lejueshëm as në kohët e hershme të krishterimit, një argument që mund të dëshmohet edhe përmes koralit gregorian. Ndërkaq disa lloje të muzikës, siç është ajo e dasmave, pastaj muzika e karvanëve dhe muzika e ekspeditave ushtarake, ishin të lejuara nga ana e Profetit, bile edhe orkestrat e hershme ushtarake të Perëndimit ishin të krijuara pikërisht mbi bazën e modeleve otomane.
Për këtë më së miri flet vepra e njohur e Moxartit – “Marshi turk”. Për sa u përket formave të tjera muzikore, ato që kanë nxitur pasione me tendencë kah veprat e këqija, ishin të ndaluara, kurse dera mbeti e hapur vetëm për zhvillimin e muzikës shpirtërore, e cila për shekuj me radhë ishte e fisnikëruar nga ana e sufistëve.
Nuk duhet përkrahur mendimi se arti muzikor është joislamik, siç kanë deklaruar disa individë, përkundrazi, në botën islame muzika është njëra nga format më të fuqishme dhe më universale të asaj që pushon në zemrën e porosisë islame, arti që paraqet seriozitetin e bukurisë së Fytyrës Hyjnore dhe nënshtrim realitetit i cili njëkohësisht është: bukuri dhe paqe, mëshirë dhe dashuri.
Marrë nga libri “Zemra e Islamit”, Sarajevë 2002!
