E pashë herën e fundit….i kishte ikur shkëlqimi.
Ishte dobësuar tepër, tharë duhet thënë. Sytë nuk i shndrrisnin më. Buzëqeshja e munguar ja kishte fshirë dhe vijat anash buzëve që krijohen prej saj. Edhe pse e gjatë, me dukje prej madameje, ishte tepër e lodhur.
Nuk depërtonte më energjinë që ka patur gjithmonë. Mu dhimbs! Realisht mu dhimbs. E njihja mirë.
Ja njihja ëndrrat, dëshirat, optimizmin, të qeshurën e fytyrës, energjinë, impulsivitetin, sytë plot shkëlqim, guximin, forcën, zemrën e madhe, shpresën, madje dhe kilet e tepërta për të cilat nuk e vriste mendjen fare.
U mundova mos ta jap veten. I buzëqesha lehtë, por as që më njohu. Ishte e përhumbur, gati të fishkej. Një lëmsh mu mblodh në stomak, doja ti shkoja përballë, ta shkundja nga krahët dhe të përpiqesha ta kthjelloja.
Ti kujtoja kush ishte, ti tregoja veten plot jetë. Por i kishte mbyllur të gjitha skutat. Nuk kishte më asnjë hapësirë.
O zot, sa e trishtueshme ishte ajo skenë. Kisha përballë një tjetër njeri, që nuk e njihja, nuk e doja, nuk e pranoja dot…..dhe s’mund të bëja as thoja asgjë.
Kështu vdesin njerëzit për së gjalli, thashë me vete.
Dërguar në redaksinë e Darling.al
